دیجیتال مارکتینگ

هواپیماهای بدون سرنشین (پهپادها) که بیشتر به عنوان هواپیماهای بدون سرنشین شناخته می شوند ، یکی از پیشرفت های مهم فناوری امروزه هستند. خوشه ای از پهپادها برای توانایی های آنها در هماهنگی همراه با پوشش مناطق وسیع یا همکاری برای دستیابی به اهدافی مانند نقشه برداری از زمین مورد توجه است. هماهنگی و همکاری در گروه های پهپاد همچنین به طور فزاینده ای اجازه می دهد تا تعداد زیادی از هواپیماها توسط یک کاربر پردازش شوند. هدف پروژه ما توسعه الگوریتمی برای فرمان دادن به چندین پهپاد برای انجام مشارکتی متعدد و تعیین وظایف خاص برای هر وسیله نقلیه بدون برخورد ، ازدحام و همپوشانی با محلی سازی دقیق هر پهپاد است. ما الگوریتم زمان واقعی را پیشنهاد می کنیم که احتمالاً تحت ارتباطات ، محدودیت ها و سایر عدم قطعیت ها و خرابی ها کار می کند

پهپاد همچنین می توانند به ایجاد و حفظ خطوط ارتباطی بین قربانیان ، تیم های زمینی و مرکز کنترل و همچنین با سایر آژانس های واکنش به بلایا کمک کنند. انگرمن و همکاران (2011) امکان انجام پروازهای کوادکوپتر را برای ایجاد یک شبکه ارتباطی با عمل به عنوان زنجیره رله برای ارتباطات خط دید ، بررسی کرد. با این حال ، محموله های پیشرفته تر می توانند به عنوان وسایل ارتباطی دوربرد بالقوه عمل کنند و پهپادها هنگام عمل به عنوان گره ارتباطی نیازی به پرواز ندارند. این گره ها می توانند تیم های امداد و نجات را در فواصل طولانی به هم متصل کرده و تلاش های خود را هماهنگ کرده و همچنین به عنوان یک سیستم هشدار از راه دور در مواقع اضطراری عمل کنند. ایجاد یک اکوسیستم سریع برای انتقال اطلاعات ، پوشش و تعامل بین اعضا در محل حادثه یک کار مهم برای پهپاد است. که ما را یک گام به رویکرد هوشمند و اطلاعات محور برای مدیریت بلایا نزدیک می کند. Totten (2014) مطالعات موردی در مورد ارزیابی خسارت احتمالی و برنامه های جستجو و نجات هواپیماهای از راه دور پس از طوفان کاترینا و زلزله هائیتی را ارائه داد ، که بیشتر بر جنبه های ارتباطی ، جایی که پهپادها برای نظارت و به عنوان رله های ارتباطی مستقر شده بودند ، متمرکز بود.

که در دانیل و همکاران (2011 ، 2015) ، استفاده از پهپادها برای ارائه پشتیبانی ارتباطی در هنگام بلایا با استقرار ماژول های ارتباطی مورد بحث قرار گرفته است. پهپاد سمپاش یکی از ربات های پرنده است که در زمینه کشاورزی استفاده می شود. در تانزی و همکاران (2016) ، معماری ناوگان پهپادها و کوادکوپترهای بال ثابت همراه با استراتژی های ارتباطی مورد استفاده قرار می گیرد که می تواند برای مکان یابی افراد در هنگام فاجعه مورد استفاده قرار گیرد. استفاده های مختلف پهپادها از منظر ارتباطات امکان پذیر است ، از حسگر گرفته تا انتقال داده ، انتقال و موارد دیگر. در Bahnik و همکاران. (2013) ، یک پهپاد داده های یکپارچه تیم های زمینی را به ایستگاه کنترل منتقل می کند و فرمان ها را از ایستگاه کنترل به تیم های زمینی منتقل می کند. در Quaritsch و همکاران (2010) ، پهپادها به عنوان رله بین اولین پاسخ دهندگان و ایستگاه کنترل عمل می کنند. در Tuna و همکاران (2014) ، استفاده از پهپادها در اتصال ایستگاه های زمینی قطع شده مورد بحث قرار می گیرد. Erdelj and Natalizio (2016) ؛ اردلج و همکاران (2017a ، b) استفاده از پهپادها با کمک WSN ها برای آگاهی از موقعیت و برقراری ارتباط در سناریوی فاجعه مورد بحث قرار گرفت.

پهپادها همچنین اطلاعات بازماندگان را در طول ماموریت های جستجو و نجات به تیم های زمینی می رسانند. مایر (2011) استقرار سریع پهپادها را برای کار به عنوان "برج در آسمان" پیشنهاد کرد ، یعنی به عنوان یک رله داده تلفن همراه در صورت آسیب دیدن شبکه در سناریوی فاجعه و به عنوان رسانه عمل می کند. هماهنگی برای سازمانهای ناهمگن که در فضای امدادرسانی کار می کنند. لی و چوی (2011) یک شبکه پهپادی اضطراری را پیشنهاد کردند که می تواند به سرعت در مناطق حادثه خیز مستقر شود تا به طور موقت سرویس ارتباطی مختل شده را با قرار دادن پهپاد به عنوان رله ، بازسازی کند. دالماسو و همکاران (2012) قصد داشت با استفاده از قطعات پهپاد مجهز به ماژول های وایمکس به منظور دستیابی به حداکثر پوشش ، یک شبکه WiMax هوایی (چندحفه) WiMax را در منطقه ایجاد کند تا پایانه های زمینی به یکدیگر متصل شوند. در Tuna و همکاران (2012) ، پهپادها به عنوان سیستم های موقت در منطقه ای مستقر شده اند تا به عنوان رله برای پیوندهای شکسته برای شبکه های مش زمینی در سناریوهای فاجعه عمل کنند. مایر (2013) ارائه شده مفهوم شبکه تلفن همراه مبتنی بر پهپاد در یک منطقه فاجعه برای سازمان های مختلف و EOC به ارتباط و هماهنگی، به کار به طور موثر..